Estructura web

lunes, 30 de marzo de 2015

TRAIL DO CASTELO 2015

¿Soy gilipollas?
Ojo esas risitas que os veo.

Necesito vuestra ayuda, necesito vuestras opiniones para ver si definitivamente lo soy o no.

       Me levanto a las 5:00 para conducir 180 km.
       En un día de calor me tiro al monte a “correr” 42 km
       Sufro en los ascensos
       Sufro más en unos descensos que harían que los dentistas se frotaran las manos.
       Me araño con las plantas como si me hubiera metido en una pelea de gatos.
       Me quemo con el sol y tengo que beber más o menos 3 litros de agua
       Nos metemos unas 25 veces en los ríos.
       Llego a la meta sobre 3 horas después que el primero
       Voy recogiendo los detritus de geles y barritas que algunos (mejor no lo digo) van 
       dejando por el monte

       Veo paisajes impresionantes
          Avanzo con gente que no conozco y cambiamos impresiones.
          Me refresco en las pequeñas cascadas que me encuentro por el camino.
       Conozco calzadas romanas.
       A pesar de todo recibo el aplauso de los demás corredores al arrastrarme hasta la 
       meta
       Me tomo unas cervezas con la gente de CAS al acabar.
       Ya estoy pensando en el próximo.

¿Soy o no soy gilipollas?


TRAIL DO CASTELO 2015



No hay excusa que valga, si el objetivo es el UTAC 2015, hay que mazarse, por lo que aunque Barcelona estaba aún cerca y seguramente las patitas no se habían recuperado, allí  nos vamos para Quiroga.
Tenía muy buena pinta y aunque sabía que iba a sufrir, no me imaginaba que tanto.
Ramiro, Berto, Luis, Fátima, Maikel, Edu, Bea, Carlinhos, y dos escobas de lujo, también del CAS Blas y Rakel, de otros club, los de siempre, el Diego, el Norris, el Magono,   la Fanny, el Carlos, etc, etc, etc.




Dorsales y nos ponemos guapos y a la tiramos “pal monte”, despacito y con buena letra que esto parece que va a ser muy largo, Al final lo fue más todavía.

Un ratito por asfalto, y comienzan las subidas, hay pendiente pero se lleva bien.
Por motivos fuera de mi control me quedo atrás de todo, tanto que me alcanza Blas, pero una vez solucionado, acelero, y hasta corro cuesta arriba.

Voy solo, hacía tiempo que no corría así, no está mal, mejor dicho, está bastante bien de vez en cuando “hablar” contigo mismo, y aquí me esperan varias horas para pensar.
Alcanzo a Ramiro que se despista y tira monte arriba, justo en 90º de donde tenía que ir, le aviso.

No sé porque la organización se empeñó en hacernos cruzar unas 500 veces el mismo rio, pero bueno sus razones tendrán y la verdad es que a mí no me molesta ir mojado.

A lo lejos veo otra camiseta del CAS: “Maikelllll, esperameeeee…” le grito haciendo honor a nuestro amigo Guti del Boimorto, le alcanzo y vamos un rato juntos, después del segundo avituallamiento, la primera bajada de verdad, ahí se queda él  y yo voy bastante deprisa, quizá fuera uno de los errores del día la rampa es eterna (algo más de 2 km) y con mucha pendiente, pizarra suelta y raíces que han quedado del desbroce, cuando llego abajo ya  noto los cuádriceps bastante cargados y acabamos de empezar… Nunca pensé que fuera a decir lo que le dije a la chica que me encontré abajo “vou cheo  de baixar…” y acabábamos de empezar, insisto.

Otro vadeo más y a trotar un rato por un camino bastante cómodo, mirando el perfil la segunda subida larga parecía otra cosa, la hago bastante bien, parándome a andar de vez en cuando. Nos va dando el sol y bebo mucho, (más de tres litros de agua, al final de la prueba), llevo fatal el calor, pena de nubarrones, joder… ni un maldito árbol durante un montón de km., “donde hostias están las putas acacias cuando las necesitas, mierda es cierto tan arriba no llegan, que les den por el culo a los hierbajos invasivos esos de los cojones, donde estén los castaños… ” Como podéis ver cuando hablo solo soy de lo mas delicado…

Segunda bajada , más corta, pero con más pendiente que la primera, y para mí la más peligrosa, técnica o como quieras llamarle, ahora sí que ya acabo con las piernas, uso los bastones más en el descenso que en el ascenso, mala señal…


Abajo en cartel de descenso peligroso:  “Joder si  lo anuncian como peligroso después de lo que hemos hecho, debe ser un puto salto al infierno” Pues nada un tramo en el que habían puesto una cuerda pero que prácticamente se podía bajar de culo, aun así engancho los bastones y casi me voy de hocicos así que mejor los tiro: (cara de idiota) uno va dando vueltas y se queda a escasos centímetros de irse rio abajo, era lo que me faltaba ya.

Como me da la impresión de que ya no voy a ganar, me paro en todos los regatos que encuentro a mojar el perolo que ya lo llevo recocido del sol y de aguantarme a mí mismo (es que soy mu pesao).

En el km 25 hablo con los del avituallamiento, Arca ya ha debido llegar, mierda de monstruo el tío, pero “seguro que no disfruta del paisaje tanto como yo” está claro que no se consuela el que no quiere.
Realmente él no sé si los que corren tanto disfrutan con eso me imagino que sí, yo a pesar de todo,  lo paso como los indios, os lo puedo asegurar.

Cartel de Pena Furada: “¿Qué será eso?, ¡Me piiiii en todos los piiiiiii ( NOTA: en vista del cariz que tomaba la redacción del bicho verde este la redacción del blog ha decidido censurar a partir de este instante), a que piiiiiiiii, le habrá ocurrido hacernos pasar por esa piiiiii de agujero, que no cabe ni una piiiiiiii rata.
Amago de tirón al doblarme para entrar voy en cuclillas, piiiii en la cabeza a cuatro patas, a Ramiro le va a dar la risa, je, je.
Detalle de la organización colocar una frontal para que  veas donde te puedes dejar la cornamenta.

La siguiente rampa, ya casi la  subo a cuatro  patas también.
La ruta sigue por una antigua  calzada romana, troto y camino rápido, pero camino, llevo el perfil pegado en el dorsal y lo que queda no tiene ninguna buena pinta, sobre todo el ultimo descenso. Ahora por lo menos esta la sombra de las piiiii mimosas de los piiiiii.
Cuando dejo el penúltimo avituallamiento me dicen:
     A 4 km tienes otro.
     Si pero cuesta arriba – Sonrió
     Solo tienes que subir hasta allí.
     ¿Solo? – pienso – es el piiiii K2.

Un km muy duro, la bajada mucho peor, cada paso que tengo que dar para abajo veo las piiiii estrellas.

Cuando  se suaviza no me decido a correr, me da pánico que me dé un tirón ahora y no poder acabar. En O Castelo ya estoy más tranquilo, y voy trotando hasta la meta, es posible que  caminando fuera más rápido, pero aún me quedaba un poco de dignidad, poca, muy poca, pero algo sí.
Llegada a meta con la gente de CAS esperándome, de verdad esas cosas no tienen precio…
Cervecita con la piara y para casa pitando.
Por cierto en Lugo me encontré con unos Guardia Civiles muy agradables que decidieron no multarme cuando vieron el deplorable estado en que me encontraba cuando tuve que pasar en medio de un arcén, para intentar arreglar el calambre que en había dado en la pata de acelerar. Muchas gracias majos.
Me gusto el trail, aunque esas bajadas no están pensadas para humanos, lo  pase mejor que bien. Fantástica organización en todos los aspectos, voluntarios, señalización (piiiii, consiguieron que yo no me perdiera y eso tiene mérito…) etc.
Visto una vez en casa, descubrí  un segundo fallo, aunque  en carrera si tome las sales, seguramente debido a que la sangre no me llegaba al cerebro, o que lo tenía frito por el sol, no comí más que una barrita y un gel en las siete horas y pico. Niños no intentéis y hacer esto en vuestras casas.


Un piiiii beso del Grinch pa todos.

miércoles, 25 de marzo de 2015

CTO 2015

CTO 2015
(ANONIMO)

Por favor, si alguien conoce a algún botánico que lo mande a recorrido de CTO 2015, cerca del faro de Mera hay una especie de ortiga mutante. Después de hacer un MORLIPE, mezcla ente Morlán y Felipe (para más información ver diccionario CAStron) y aterrizar en una plantación de la cosa esa, sigo con la pierna al rojo vivo, tres días después.

El domingo 22/03/15, haciendo gala de una temeridad digna del más bravo de los bucaneros, me fui a participar en el trail de la costa de Oleiros, llegando tarde a un importante cumpleaños (sorry a todos los que esperaron).


Como ya había tenido celebración el día anterior, no era cosa de madrugar mucho, así que cuando llegue, entre la gente de ARTABROS y la del CAS ya lo habían montado todo para que la organización de la prueba fuera como siempre perfecta.

Fotito de familia que éramos un montón como podéis ver en la foto,  casi no cabemos en el recién estrenado photocall y a la salida. Los de siempre de Boimorto y algunos otros clubes omnipresentes igual que nosotros.


-          “Tranquilo Mario a mí me ganas”
-          “Si, sí que aproveche que no va a tener más oportunidades que a partir de ahora ya no         hay más trails para velocistas, son todos largos".

A ver si esta vez me coloco bien para evitar el atasco de la ciénaga, mierda no, otra vez al final, normal, mi compañera se lía de palique con cuanto corredor encuentra y así no hay forma de salir delante, (y luego dicen que el Grinch habla…)

Menos barro que otros años en los primeros dos km, aun así se avanza despacio, primeras cuesta y seguimos despacio.
Continuamos por los bosques que hay entre Mera y Veigue, nunca dejara de sorprenderme, que podamos encontrar esas zonas tan cerca de las urbanizaciones y con solo buscar un poco fuera de las carreteras.
Aún así es la parte de la carrera que menos me gusta, pistas y piedras, pero bueno, avanzamos bien, a pesar de que me noto un poco cargado de  la Maraton de Barcelona. Intento hacer las bajadas despacio para no distanciar a Fati, aunque cada vez baja mejor, me duelen las rodillas así que prefiero tirarme y esperarla abajo a ver si terminamos en menos de dos horas.

Cruzamos la carretera Mera-Sada por la costa, ahora empieza lo divertido, los caminos se estrechan y ya vamos a ver el mar.
Paramos en el primer avituallamiento y continuamos por la costa, vale la pena ir despacio para recrearse en el paisaje. A los que no lo hayan hecho les recomiendo que se pasen por allí en plan senderismo, para disfrutar de la zona, ver las bateas , la ría en general, y con un día para correr que ni encargado, ni viento tuvimos siguiera.

Subidas y bajadas, me encantan los toboganes por esos caminitos, A Marola, puerto de Dexo, y la ultima subida de la carrera, en la segunda posta ya no paramos, esta justita la cosa para cumplir con los 120 minutos y si no espabilamos… además llevamos un grupo bastante grande detrás y no nos apetece que nos adelante tanta gente ya casi al final. Casi arriba hay un fotógrafo, habrá que correr, que si no vamos a salir andando en la foto, je, je…

En las pistas del Seixo va en el aire, y me cuesta seguirla, nos cruzamos con senderistas, y entonces es cuando le cuento de la cuerda y el acantilado, y empieza a bufar.
Cuando llegamos se lo piensa un poco, le cuesta bastante eso y las primeras rocas de la playa, menos mal que están secas y no resbalan, no es muy grave.

En las escaleras de Canabal, parece que le da un pequeño bajon y se ralentiza mucho, asi que la amenazo con una vara y tira de nuevo, poco después los dioses me castigan y hago el MORLIPE, prácticamente andando, engancho la herradura en una raíz y “afuciño” como un campeón. Insisto que alguien mire esas ortigas por favor…

De aquí al final tiramos, adelantamos corredores, pero ya no vamos a cumplir.
Los compañeros nos reciben en la playa, gracias a todos, y entrada en meta en 2:04:10 de mi reloj, que tampoco está mal, para ser una semana después le los 42.195.
Pódium de Raquel en su debut montañero, muchas felicidades y esperamos verte más a menudo por esos lares.

Churrasquito de la organización, trail infantil, una gran jornada.
Ahora a por el Trail do Castelo en Quiroga, a ver qué pasa…

Felicitaciones especiales a BEA FARIÑA, que ya ha vuelto para  dar mucha guerra.

jueves, 19 de marzo de 2015

UNO DE MONTE QUE SE ECHO AL ASFALTO

UNO DE MONTE QUE SE ECHO AL ASFALTO

by the Grinch


Vamos a hacerlo al revés, en vez de contar cuando uno de asfalto se tira el mote, que suele ser lo normal, vamos a ver lo que le paso a uno de monte que se fue a correr por asfalto.
¿Porque esto en un blog de montaña? pues por varios motivos:
-       El bicho verde esta vez, después de pasar un huevo de tiempo sin correr por el duro asfalto, decidió que podía estar bien como entrenamiento para la Ultra de O Courel participar en un par de maratones (42.195 metros es así ¿no Jose Carreras?)
-       Por su seguridad personal hay una tradición que debe mantenerse en su casa, la del turisrunning, o sea pasarse una vez al año un fin de semana largo en alguna ciudad en la que se celebre una prueba de estas, con todos los bichitos de colorines que pululan por su casa.

-       La decisión de ir a la maraton de Barcelona se tomó con los amiguetes durante un entrenamieto Espenuca arriba.
-       Todos los que la corrimos del club somos de la sección de montaña
-       Y el más importante este es un blog con "libertad" de expresión a uno de los que publica, es amigo mío y  le sale de las narices que salga aquí.

Pues lo dicho, un día con unos cuantos chalados más, probablemente a causa de la falta de oxígeno en el cerebro que les producía la subida a la Espenuca, se animaron a inscribirse en la  de Barcelona, con la grata sorpresa además de que al tener un seguro en Zurich patrocinador de la prueba el dorsal les salía "by the face"
Como siempre tarde mal y arrastro, se puso a entrenar y durante uno meses sufrió la tortura de un sistema diabólico llamado la Pirámide aeronoseque, que Fernando Míguez, el entrenador se dedicó a preparar concienzudamente, para castigar nuestras piernas y nuestro cerebro de manera que cada entreno nos preguntáramos si aquello serviría para algo y si valdría la pena todo aquello.
Ultimo entreno de calidad, media maratón de La Coruña, a la que dudo ir, pero la falta de km por carretera me obliga.
- Que siiii, que voy a ir despacio, que no me apetece correrrrr, que no quiero lesionarme....

Eso solo al principio, en el km 10, me encuentro cómodo m vengo arriba  y me lanzo como un loco a ver hasta dónde puedo llegar, 1h. 40´, para haber hecho la mitad a trote cochinero.
Días antes EL TEST, lo hago mal pero según el profe me puede salir la cosa en 3hh. 40´.
- Este bebe - Pienso.

"Pos" allá nos vamos, volamos el viernes por la mañana, para que os de tiempo a hacer lo más conveniente antes de una prueba de estas, recorrer una ciudad de un porrón de habitantes, arriba y abajo varias veces, alimentación equilibrada: Comida en el Burger King y cena en el Pans & Company
- Que pasa si Usain Bolt puede yo también.


Sábado: Feria del corredor sin demasiadas cosas interesantes, fotos en todas partes, a la salida: Oigo que le llaman, no me lo puedo creer, es Susanna, si Susannita la de la Behovia, me la he vuelto a encontrar in quedar con ella, aquí pasa algo raro...
Tromba de agua, empapados.


A comer y más paseos. Tromba de agua,  empapado.

Cena del corredor catalán: Butifarra, huevos fritos, patatas, y varias 1906. Prontito a la cama que hay que madrugar.
Día despejado y fresco, pero se ve venir el calor que luego haría.
La salida en la plaza de España, nuestro cajón esta más arriba, mucho y muy buen ambiente.
Albero está muy concentrado y se va a calentar, ahí lo perdemos, él tiene otro objetivo.

El resto, Fede, Carlos, el bicho verde y Ramiro nos vamos colocando.
Van dando las salidas, y arrancamos cerca de las Banderas de 3:45, pronto las dejamos un poco atrás, Carlos va tirando de Fede y de mí, algo por debajo de 5´/km. muy rápido, pero aguanto a ver si decide poner el 5´20´´que era de lo que se trataba. En el Km 4 la familia, me paro besos para todos abrazos, emoción y me quito la camiseta interior.
Nou Camp, zona universitaria, parada a pis, se sube ligeramente, ese terreno me gusta por ahora, me coloco delante de Carlos y Fede.
Km 10 volvemos a pasar dela te del hotel, la familia sigue allí, parada besos abrazos , "nos vemos en la llegada"
Mucho público y del que anima, una gozada.
Antigua Plaza de Toros, calles que no conozco, subimos Paseo de Gracia, voy por detrás solo, pero mantengo a la vista a los tos dos compañeros que se alejan muy poco a poco, pero prefiero llevar mi ritmo, me siento más cómodo, quiero concentrarme, pongo el control de velocidad a 5´15".
Estamos en una calle de id y vuelta y veo al otro lado el arco de mitad, voy bien, pero aquí se corre al sol y empiezo a notar más calor del que me gusta, hasta ahora solo había parado en un avituallamiento, pero a partir de aquí, correr con una botella en la mano, ademas así podre tomar los geles cuando me apetezca.

Media carrera lista, me da la risa, está claro que el coco no me carbura bien, je, je, paso un rato hasta que consigo calcular el doble del tiempo que empleado, para ver que pasaría si consigo mantenerme....
Diagonal mar y al fondo la torre Agbar, que se ve muy pequeñita, pero que por más que tiro hacia ella no se acerca la cabrona, " joder que larga es esta mierda de calle"
Al fin el giro, la verdad es que me encuentro bien, control de crucero a 5´/km, Ramiro va por el otro lado de la calle y le grito, nos animamos. poco después del km 31 alcanzo a mis compañeros les pregunto qué tal van y Fede me dice que regular, ¿Me quedo?, no tira ya voy con Carlos.
Cuando vamos a entrar en la zona del puerto Olimpico, algo falla, pierdo ritmo, joder, esto no va, que cojones pasa, un puente de 50 metros que hay que subir me parece el Penaboa, ¿andando? ni de coña, sufre.
Hago todo lo posible para mantenerme por debajo de 5´30" y lo consigo. 


En el 36 algo falla de nuevo, las piernas siguen, adelanto gente, pero el coco se derrumba, el muro, pero de cabeza, nunca me había pasado así. no pienso en abandonar, pero algo no va.
Me considero un corredor de voluntad  más que de piernas pero no sé que cojones me pasa, se me hace un nudo en la garganta y casi ni respiro.
-       Venga que ya queda poco.
Al próximo que me diga que El Paralelo es casi llano, lo mato, la cuesta no se acaba nunca, pero me anima ver que a pesar de toso sigo adelantando gente.
A 100 metros de la meta vuelvo a ver a los “grinchitos” y me voy a la valla a darle besos a todos.

Llegada 20 min. menos que mi anterior marca.

FER, LA PIRAMIDE FUNCIONA, (¿o fue la butifarra?)


Para variar salgo jurando que nunca más, dos cervezas y hablado de la próxima, si es que… que malo es el alcohol.

Comida catalana (cebolletas las llama Carlos, con asado) para celebrar que todos los que fuimos del CAS mejoramos nuestras marcas.



Si, ya  se que me ha salido un bonito ladrillo pero no quiero dejar de contar algo que me paso al día siguiente en el desayuno, algunos ya lo habréis leído en el caralibro pero es algo que me gusta que se sepa:

Hoy nos hemos quedado en Barcelona, para terminar unas minivacaciones, aprovechando la excusa de la Maratón (¿o fue al revés?), el caso es que durante el desayuno, me paso algo bastante curioso.
Gracias a dios o a quien sea, en esta nuestra patria hispana, cada vez el populacho dedicamos más tiempo al deporte, y la mentalidad de los iberos va evolucionando en pro de dedicar más tiempo a actividades sanas y menos al tute y ojo que hay tiempo para todo, lo dice un aficionado al mus, aun así hay utilizando esa expresión gallega que tanta gracia hace más a la de Piedrafita, "no doy aprendido" y a veces aun me sorprendo.
Pues eso, mientras desayunaba, en una mesa cercana, tres hombres y una mujer españoles, con aspecto de estar en algún congreso, mientras miraban el periódico, comentaban y no muy discretamente, lo "mataos" que eran esos 19.200 "bobos" que se habían pegado el madrugón el domingo para realizar tan incomprensible esfuerzo, a mí me pareció una falta de respeto evidente, teniendo en cuenta que éramos varios los que lucía os la camiseta de la Zurich maratón 2015, pero bueno, cada loco con su tema...
Justo detrás de nosotros estaba sentada una pareja de jubilados británicos, después de unos minutos, el señor me toco en el hombro, y me pregunto:
(Traducción simultánea)
- Ha corrido usted la maratón de ayer.
- Si - le conteste.
Haciendo gala de ese humor tan británico.
- La gano usted.
- No, claro que no.
El hombre se levantó de la silla, me tendió la mano y me dijo:
- Enhorabuena, no todo el mundo es capaz de correr más de 26 millas.





EXITO DE NUESTROS CORREDORES DE TRAIL EL PASADO FIN DE SEMANA

EXITO DE NUESTROS CORREDORES DE TRAIL EL PASADO FIN DE SEMANA

El pasado fin de semana estuvimos representado en varias pruebas de trail, en las que se cosecharon grandes actuaciones:
A los podiums de Toño y Rosa en el I Trail Cidade da Coruña hay que sumar el octavo puesto de Fátima López en el I Campeonato Gallego de Trail  organizado por la Federación Gallega de Atletismo.

Enhorabuena a los tres.




GRAN ACTUACION DA SELECCIÓN GALEGA DE CARRIERAS POR MONTAÑA

GRAN ACTUACION DA SELECCIÓN GALEGA DE CARREIRAS POR MONTAÑA



miércoles, 4 de marzo de 2015

Aplicación WEB del CAS

Otra novedad es la creación de una Aplicación WEB en la que los socios del CAS podrán ver sus datos personales y los de su familia, los movimientos contables de inscripciones y equipaciones, los entrenamientos específicos, novedades, y mas cosas que iremos añadiendo poco a poco. 

Debemos darle las gracias a Jacinto P. por la creación y mejora de la aplicación que nos ayudara a ser mas rápidos y efectivos con la información necesaria.
A continuación os explicamos como debéis hacer para acceder a esta aplicación.

Como dijimos antes es una aplicación Web,  no es una aplicación móvil, por o que no esta ni en el Appstore ni en el Play Store.

Para acceder, tanto en el móvil como en el PC, tenéis que ir al navegador y poner la siguiente dirección web: http://clubatletismosada.appspot.com/ Una vez ahí tendréis que iniciar sesión para ver vuestros datos poniendo la dirección de correo con la que te has dado de alta en el CAS y como contraseña tu dni con letra. 
Si te sale un mensaje: "Inicio de sesión inválido", entonces utiliza el enlace "Contraseña perdida" que está en la parte inferior izquierda del formulario de entrada. Si al utilizar el formulario Contraseña perdida, te sale en rojo el mensaje "Correo inválido" entonces ponte en contacto con nosotros en la dirección dehttp://clubatletismosada.appspot.com/contactos explicándonos tu caso (pon el nombre de socio con el que te has dado de alta)  y te contestaremos con la dirección y contraseña adecuados.

Cada socio familiar (da igual el numero de miembros) tendrá un solo correo y contraseña para acceder a la cuenta con el que podrán acceder cualquiera de ellos.

La aplicación es muy sencilla y dinámica por lo que cualquiera podrá navegar sin problemas por ella pero en caso de dudas tenéis un apartado de "ayuda" en el que tendréis las respuestas mas comunes a vuestras preguntas. También tenéis un apartado en el que nos podéis hacer cualquier tipo de pregunta o sugerencia sobre el funcionamiento de la aplicación o para indicarnos que modifiquemos o añadamos algún datos de vuestra familia.



Nueva imagen corporativa

Debido al crecimiento exponencial que ha tenido el Club Atletismo Sada con la creacion de las secciones de Triatlon (TRISADA) y de Montaña (CAS MONTAÑA) hemos creado unos logos identificativos de cada sección, siendo el principal el logo de siempre.

La sección de Montaña, CAS Montaña, estará identificada a partir de ahora por este logo:


Y la seccion de Triatlón, TRISADA, se identificara con este logo:


Así a partir de ahora cuando todas las secciones participen podréis ver los 3 logos en el siguiente formato.


Queremos dar las gracias a Montse Paradela, autora de los nuevos logos.

TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS by Resina Vaamonde

TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS 
by Resina Vaamonde

Como no podía ser de otra forma nuestra compañera Rosa Vaamonde, nos ha contado su experiencia en  el Trail polas Cabeceiras do Anllons. (Esta si que vale la pena y no la del delincuente ese que mando la otra, espabila Grinch).
La podéis leer en el siguiente enlace, echadle un ojo al blog, es más que interesante.






lunes, 2 de marzo de 2015

TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS

TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS




TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS

Hemos recibido una crónica anónima,  en gallego y asi la publicamos, pero sabiendo del caracter internacional de nuestra pagina, redoblando esfuerzos, añadimos al final una tradicción facilitada por el increible "Google translate" (vereis que risa).


Imos alo.

Había unha vez unha piara de porquiños  que gostaban de chamarse CAS Montaña. Un dia deberon pensar que a lama que tiñan perto da casa non era abondo para se divertir, asi que marcharon en busca de novos fochancos e  nos concellos limitrofes, e ainda non se sabe moi ben como deron no Trail polas Cabeceiras do Anllons na Laracha. 

Xa eran as nove e media da maña cando: David, Pedro, Pablo, Abu, Javi, Carlos, e o mais porco de todos, un bicho verde que responde ao nome de Grinch,  se xuntaron por primeira vez, e resultou que todos os demais que ali estaban,  miravanos con envexa xa que con eles ian as duas porquiñas mais feitiñas de toda a proba: Rosiña e Fatima.


Ai andiveron un anaco uns quecendo as pernas, outros latricando, outros tomando café, ate que un poco pasadas as dez da maña alguen puxolle lume a uns fogos artificiais e todos eles sairon correndo como se os perseguise o matarife da vila, ou o capador dependendo do caso (cada un dalle importancia o que lle da). O carallo e que semellaba que todos querían ser os primeiros en chegar as charqueiras que lles agardaban pouco mais adiante.

Según sairon do asfalto co grupo xa un poco estirado, chegaron a una pasarela de madeira; era como triscar por riba dunha pista de xeo, caídas, esbarons varios, ata chegar a veira do rio, ondea toparon un camiño estreito e moi fermoso para os que tiñamos tempo de mirar.

Primeiras subidas, non moi complicadas, e algo de  lama pero non moita, isto non era o que esperaban os porquiños do CAS….
Algo de baixada e de supeto una costa cuhna mala pinta que metia medo, veña tira para arriba. Cordas en un par de tramos. No  grupo do bicho verde todo o mundo andaba, a cousa non daba para correr, ainda asi costaba de carallo subir. Os outros xa van mais adiante.

E subimos e subimos, ao  lonxe escoitamos música celestial, semella que chegamos ao ceo de tanto subir. Pois non, non era anxos, ao caron do avituallamiento, uns gaiteiros animanos. Xa non paramos, bebemos do noso que asi alixeiramos.

Escomeza unha baixada importante, imos coma tolos, ate que cajonosantostodosdomundo; levamos un cacho sen ver balizas, chegamos a unha estrada, avanzamos un trozo, MERDA, perdemonos,  e temos que dar a volta, . O desanimo cunde na tropa, a algunha costalle coller ritmo outra vez.
Dous km. de mais igualiño que o ano pasado, cando vemos o cruze, esta marcado, pero se vas baixando mirando onde polos pes, e doado non velas.


E agora si chegamos a unas rampas que non hay que as suba sen esbarar, por ali pasou un exercito e polas pegadas non somo os únicos que tiberon problemas para chegar o cumio collemos a Rous, e facemos a subida con ela.

E de novo tira para abaixo, agora si, lama, pedras, auga para regalar,  todo o que estábamos desexando.
Como dixo Javi, subimos por un camiño, mais propio para salmóns que para porquiños coma nos…

Despois do segundo avituallamiento, voltamos a subir asustamonos, facia tanto vento que pensamos que andaba o lobo a soprar para nos derrubar.

Seguimos por una baixada moi interesante polo medio de una plantación de piñeiros.

Subidas e baixadas, e chegamos ao terreno chan, lama, lama e mais lama, unha gozada, que ben o pasei nese cacho, temos que tirar das pernas.

E de novo no rio, imos rápido, engancho unha perna cun aramio,  ferida, morado…

-          Veña Fati imos que xa estamos.

 Cando mais rápido imos tropeza nun toco, e afuciña, escoito o berro, e dou a volta, esta tirada no chan e non se move, so protesta, levo un pequeño , susto, parece que se mancou de verdade. Un golpe forte no bandullo, axudoa a erguerse, non quere, pero tiro dela,  doelle. Xa queda pouco, e con esta rapaza non hay que poda.
 
Chegamos, tarde, pero chegamos.

Boas novas, recuperamos a Abu para a competición.

A verda e que polo menos o porquiño verde pasouno de coña, neste trail, un dos que mais lle gustou dos que fixo ata agora en esta distancia. Moito mellor que a edición do ano pasado.

E moita, moita mais lama, que mola un feixe.


A ducha, mais fría que o rio, pero non podía ser perfecto.
Voltaremos o ano que ven, paga a pena.



Deixamos tamen un enlace con algunhas fotos:




TRADUCCION PARA HISPANO PARLANTES (o algo asi)

Venga.


Había una vez una manada de cerdos que gostaban llamar CAS Montaña. Un día que habían pensado que tenían el barro cerca de la casa no fue suficiente para divertirse, por lo que han ido en busca de nuevos fochancos y municipios vecinos, y todavía no sé muy bien cómo no se da por cabeceras de los Trail Anllons en Laracha.

Ya las nueve y media de la mañana eran cuando David, Pedro, Pablo, Abu, Javi, Carlos, y sobre todo de cerdo, verde un error que responde al nombre de el Grinch, se unió por primera vez, y resultó que todos los demás que había, Miravânia celoso como lo harían con los dos más alcancía feitiñas toda la prueba: Resina y Fátima.

Ai andiveron un artículo sobre el calentamiento de las piernas, otros charlando, otros el consumo de café, hasta un poco después de las diez de la mañana puso fuego alguen sobre fuegos artificiales y todos se fueron corriendo como si perseguir el carnicero del pueblo, o dependiendo capador Caso (cada importancia dalle de qué). El Gallo y parecía que todo el mundo quería ser el primero en llegar a las charqueiras esperaron poco más lejos.

Según Sairon asfalto con el grupo desde un poco rígido, llegó a un puente de madera; era como triscar por encima de una pista de hielo, caídas, esbarons número, hasta llegar a la Veira río donde se toparon con un camino estrecho y muy agradable para los que tenían tiempo para mirar.

Primera ascensión, no demasiado complicado, y un poco de barro, pero no mucho, esto no era lo que esperaban los cerdos ... CAS.
Algo abajo y de repente una costa Cunha Metia sórdido temor que vienen disparando. Cuerdas en un par de secciones. En el grupo de bicho verde todo el mundo caminaba, no dio la cosa para correr todavía costará carallo aumento. Los otros ya estaban por delante.

Y subimos y subimos, la distancia escuchamos música celestial, parece que hemos llegado al cielo tanto aumento. No, no era ángeles, junto a la oferta de alimentos, algunos gaiteros animanos. No han parar, bebemos de nuestro bienestar que ilumina.

Se inicia un descenso importante, que comemos loco, hasta cajonosantostodosdomundo; tomó un tiempo sin ver balizas, que llegar a un camino, vamos un poco mierda, perdemonos, y tenemos que ir por ahí. El desánimo cunde en el ejército, algunos Costalita scoop ritmo de nuevo.
Dos millas. igualiño más que el año pasado, cuando vemos el cruce está marcado, pero si vas por donde mirar en peso y fáciles ni velas.

Y ahora si llegamos a las rampas que no tengan que subir sin el esbarar, no pasó un ejército y por las pistas no son los únicos problemas Shark llegar a la cima nos tomamos el Rous, y lo hacemos de la subida con ella.

Y otra vez derribado, ahora, barro, rocas, agua para dar, todo lo que esperábamos.
Como se dijo Harvey, subir una manera de poseer más salmón que para cerdos como nosotros ...

Después de la segunda refresco, nos volvemos a subir asustamonos, facia mucho viento creemos que el lobo se acercó a nosotros purga.

Seguimos un descenso muy interesante por el medio de una plantación de pinos.

Subidas y bajadas, y llegamos a la planta baja, el barro, el barro y más barro, una alegría que bien gastado en este grupo, tenemos que tirar de las piernas.

Y de nuevo en el río, ayunamos, enganchamos una pierna con Aramirè, herida, púrpura ...

- Ven Fati que ya somos.

 Cuando tropezamos con rapidez en un tocón, y afuciña, escuchamos el grito, y damos vuelta, esta descuidado y no se mueve, bajo protesta, me tomo un pequeño, asustado, parece que cojeaba verdad. Un golpe en el vientre, axudoa resucitado, no quiero, pero tirarlo, me duele. Xa es corta, y esta chica no tiene que podar.

Llegamos tarde, pero llegamos.

Buenas noticias, Abu recuperó para la competición.

Un verde y que al menos alcancía verde pasó bromeando, este sendero, uno de los que más me gustaron de ella hecho hasta ahora en esta distancia. Mucho mejor que la edición del año pasado.

Y mucho, mucho más barro, que haz primavera.

Una ducha, más frío que el río, pero podría no ser perfecta.
Volveremos el año que viene, lo que vale.


También dejar un enlace a algunas fotos