Estructura web

lunes, 2 de marzo de 2015

TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS

TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS




TRAIL POLAS CABECEIRAS DO ANLLONS

Hemos recibido una crónica anónima,  en gallego y asi la publicamos, pero sabiendo del caracter internacional de nuestra pagina, redoblando esfuerzos, añadimos al final una tradicción facilitada por el increible "Google translate" (vereis que risa).


Imos alo.

Había unha vez unha piara de porquiños  que gostaban de chamarse CAS Montaña. Un dia deberon pensar que a lama que tiñan perto da casa non era abondo para se divertir, asi que marcharon en busca de novos fochancos e  nos concellos limitrofes, e ainda non se sabe moi ben como deron no Trail polas Cabeceiras do Anllons na Laracha. 

Xa eran as nove e media da maña cando: David, Pedro, Pablo, Abu, Javi, Carlos, e o mais porco de todos, un bicho verde que responde ao nome de Grinch,  se xuntaron por primeira vez, e resultou que todos os demais que ali estaban,  miravanos con envexa xa que con eles ian as duas porquiñas mais feitiñas de toda a proba: Rosiña e Fatima.


Ai andiveron un anaco uns quecendo as pernas, outros latricando, outros tomando café, ate que un poco pasadas as dez da maña alguen puxolle lume a uns fogos artificiais e todos eles sairon correndo como se os perseguise o matarife da vila, ou o capador dependendo do caso (cada un dalle importancia o que lle da). O carallo e que semellaba que todos querían ser os primeiros en chegar as charqueiras que lles agardaban pouco mais adiante.

Según sairon do asfalto co grupo xa un poco estirado, chegaron a una pasarela de madeira; era como triscar por riba dunha pista de xeo, caídas, esbarons varios, ata chegar a veira do rio, ondea toparon un camiño estreito e moi fermoso para os que tiñamos tempo de mirar.

Primeiras subidas, non moi complicadas, e algo de  lama pero non moita, isto non era o que esperaban os porquiños do CAS….
Algo de baixada e de supeto una costa cuhna mala pinta que metia medo, veña tira para arriba. Cordas en un par de tramos. No  grupo do bicho verde todo o mundo andaba, a cousa non daba para correr, ainda asi costaba de carallo subir. Os outros xa van mais adiante.

E subimos e subimos, ao  lonxe escoitamos música celestial, semella que chegamos ao ceo de tanto subir. Pois non, non era anxos, ao caron do avituallamiento, uns gaiteiros animanos. Xa non paramos, bebemos do noso que asi alixeiramos.

Escomeza unha baixada importante, imos coma tolos, ate que cajonosantostodosdomundo; levamos un cacho sen ver balizas, chegamos a unha estrada, avanzamos un trozo, MERDA, perdemonos,  e temos que dar a volta, . O desanimo cunde na tropa, a algunha costalle coller ritmo outra vez.
Dous km. de mais igualiño que o ano pasado, cando vemos o cruze, esta marcado, pero se vas baixando mirando onde polos pes, e doado non velas.


E agora si chegamos a unas rampas que non hay que as suba sen esbarar, por ali pasou un exercito e polas pegadas non somo os únicos que tiberon problemas para chegar o cumio collemos a Rous, e facemos a subida con ela.

E de novo tira para abaixo, agora si, lama, pedras, auga para regalar,  todo o que estábamos desexando.
Como dixo Javi, subimos por un camiño, mais propio para salmóns que para porquiños coma nos…

Despois do segundo avituallamiento, voltamos a subir asustamonos, facia tanto vento que pensamos que andaba o lobo a soprar para nos derrubar.

Seguimos por una baixada moi interesante polo medio de una plantación de piñeiros.

Subidas e baixadas, e chegamos ao terreno chan, lama, lama e mais lama, unha gozada, que ben o pasei nese cacho, temos que tirar das pernas.

E de novo no rio, imos rápido, engancho unha perna cun aramio,  ferida, morado…

-          Veña Fati imos que xa estamos.

 Cando mais rápido imos tropeza nun toco, e afuciña, escoito o berro, e dou a volta, esta tirada no chan e non se move, so protesta, levo un pequeño , susto, parece que se mancou de verdade. Un golpe forte no bandullo, axudoa a erguerse, non quere, pero tiro dela,  doelle. Xa queda pouco, e con esta rapaza non hay que poda.
 
Chegamos, tarde, pero chegamos.

Boas novas, recuperamos a Abu para a competición.

A verda e que polo menos o porquiño verde pasouno de coña, neste trail, un dos que mais lle gustou dos que fixo ata agora en esta distancia. Moito mellor que a edición do ano pasado.

E moita, moita mais lama, que mola un feixe.


A ducha, mais fría que o rio, pero non podía ser perfecto.
Voltaremos o ano que ven, paga a pena.



Deixamos tamen un enlace con algunhas fotos:




TRADUCCION PARA HISPANO PARLANTES (o algo asi)

Venga.


Había una vez una manada de cerdos que gostaban llamar CAS Montaña. Un día que habían pensado que tenían el barro cerca de la casa no fue suficiente para divertirse, por lo que han ido en busca de nuevos fochancos y municipios vecinos, y todavía no sé muy bien cómo no se da por cabeceras de los Trail Anllons en Laracha.

Ya las nueve y media de la mañana eran cuando David, Pedro, Pablo, Abu, Javi, Carlos, y sobre todo de cerdo, verde un error que responde al nombre de el Grinch, se unió por primera vez, y resultó que todos los demás que había, Miravânia celoso como lo harían con los dos más alcancía feitiñas toda la prueba: Resina y Fátima.

Ai andiveron un artículo sobre el calentamiento de las piernas, otros charlando, otros el consumo de café, hasta un poco después de las diez de la mañana puso fuego alguen sobre fuegos artificiales y todos se fueron corriendo como si perseguir el carnicero del pueblo, o dependiendo capador Caso (cada importancia dalle de qué). El Gallo y parecía que todo el mundo quería ser el primero en llegar a las charqueiras esperaron poco más lejos.

Según Sairon asfalto con el grupo desde un poco rígido, llegó a un puente de madera; era como triscar por encima de una pista de hielo, caídas, esbarons número, hasta llegar a la Veira río donde se toparon con un camino estrecho y muy agradable para los que tenían tiempo para mirar.

Primera ascensión, no demasiado complicado, y un poco de barro, pero no mucho, esto no era lo que esperaban los cerdos ... CAS.
Algo abajo y de repente una costa Cunha Metia sórdido temor que vienen disparando. Cuerdas en un par de secciones. En el grupo de bicho verde todo el mundo caminaba, no dio la cosa para correr todavía costará carallo aumento. Los otros ya estaban por delante.

Y subimos y subimos, la distancia escuchamos música celestial, parece que hemos llegado al cielo tanto aumento. No, no era ángeles, junto a la oferta de alimentos, algunos gaiteros animanos. No han parar, bebemos de nuestro bienestar que ilumina.

Se inicia un descenso importante, que comemos loco, hasta cajonosantostodosdomundo; tomó un tiempo sin ver balizas, que llegar a un camino, vamos un poco mierda, perdemonos, y tenemos que ir por ahí. El desánimo cunde en el ejército, algunos Costalita scoop ritmo de nuevo.
Dos millas. igualiño más que el año pasado, cuando vemos el cruce está marcado, pero si vas por donde mirar en peso y fáciles ni velas.

Y ahora si llegamos a las rampas que no tengan que subir sin el esbarar, no pasó un ejército y por las pistas no son los únicos problemas Shark llegar a la cima nos tomamos el Rous, y lo hacemos de la subida con ella.

Y otra vez derribado, ahora, barro, rocas, agua para dar, todo lo que esperábamos.
Como se dijo Harvey, subir una manera de poseer más salmón que para cerdos como nosotros ...

Después de la segunda refresco, nos volvemos a subir asustamonos, facia mucho viento creemos que el lobo se acercó a nosotros purga.

Seguimos un descenso muy interesante por el medio de una plantación de pinos.

Subidas y bajadas, y llegamos a la planta baja, el barro, el barro y más barro, una alegría que bien gastado en este grupo, tenemos que tirar de las piernas.

Y de nuevo en el río, ayunamos, enganchamos una pierna con Aramirè, herida, púrpura ...

- Ven Fati que ya somos.

 Cuando tropezamos con rapidez en un tocón, y afuciña, escuchamos el grito, y damos vuelta, esta descuidado y no se mueve, bajo protesta, me tomo un pequeño, asustado, parece que cojeaba verdad. Un golpe en el vientre, axudoa resucitado, no quiero, pero tirarlo, me duele. Xa es corta, y esta chica no tiene que podar.

Llegamos tarde, pero llegamos.

Buenas noticias, Abu recuperó para la competición.

Un verde y que al menos alcancía verde pasó bromeando, este sendero, uno de los que más me gustaron de ella hecho hasta ahora en esta distancia. Mucho mejor que la edición del año pasado.

Y mucho, mucho más barro, que haz primavera.

Una ducha, más frío que el río, pero podría no ser perfecta.
Volveremos el año que viene, lo que vale.


También dejar un enlace a algunas fotos





No hay comentarios:

Publicar un comentario