Estructura web
domingo, 21 de junio de 2015
sábado, 20 de junio de 2015
viernes, 19 de junio de 2015
XX Travesía Integral de los Montes Aquilianos 2015
XX Travesía Integral de los Montes Aquilianos
2015
(by Luis Rodriguez)
Salimos a las 6 de la mañana, buena hora para
acabar pronto después. Me encuentro con Adolfo Docasar y con Arca en la entrega
de dorsales, 600 y pico corredores, en la salida vuelvo a coincidir con Adolfo
y sin darnos cuenta la gente comienza a correr, no hay pistoletazo de salida y
es un poco raro, inhabitual… Salimos de Ponferrada y tras unos primeros km sin
pena ni gloria se empieza a hacer de día y comienzan también a llegar los
sitios más chulos… Se calienta bien corriendo al lado del Río Oza, nos alcanza Juan
Carlos del Xesteiras y vamos un rato hablando hasta el 1er Avituallamiento en
Villanueva de Valdueza, allí él sale antes y nosotros, subimos un primer
repecho despacio para bajar lo comido y bebido.
De nuevo distintos ambientes, cambiantes, a
ratos el Río Oza de nuevo hasta que llegan las primeras vistas de montaña,
corremos prácticamente en línea de nivel ladeando una montaña y viendo lo que
nos espera en el 2º tercio, es un encinar bajo que deja ver de vez en cuando y
muy cómodo para correr. Llegamos al km 20 en el que está el 2º Avituallamiento,
Montes de Valdueza, donde muchos dejaron una bolsa con cosas de recambio, entre
ellos Adolfo, paro más, como y bebo tranquilamente.
A partir de aquí se separan los dos
recorridos, 60 y 47 km ,
estos últimos no suben la sierra y enganchan con la bajada nuestra posterior. Empezamos
a elevarnos por un castañar inmenso, altísimo… una gozada. Tenemos un par de
repechos, unos prados altos y la bajada a Peñalba, otra vez primero entre encinas y después por
una fraga más abajo en el valle. Peñalba, muy bonito, un pueblo restaurado y
con una pinta buenísima, aquí está el 3er avituallamiento y aquí empieza la
jarana, de la buena, toparriba 4
km hasta el pico más alto de los Aquilianos, Silla de la
Yegua con 2.135 m .
A mi me pilla en el peor momento, estoy muy mojado de sudor, con el estómago mal, por no cenar no que tenía
que cenar, y no tengo ganas de comer, sólo hay fruta y no puedo llevarme nada.
Así es, en cuanto empieza la pendiente veo que
no voy bien, reduzco el ritmo y dejo que se vaya Adolfo, para subir cada uno
tiene que ir como más cómodo le es, me pasan muchos, llegamos al final del
tramo con más pendiente, ese que no te deja ver que hay más allá. Empiezan a
aparecer más moscas de las aconsejables, madre que las parió, entre ellas y el
sudor… tengo que pararme… estoy sin gasolina… pasar al modo quemar grasa no es
automático, para esa parada escojo un minillano en la ladera por la que
ascendemos al que no le da mucho el aire y con buenas vistas. Es un contraste
poco habitual, zona montañosa pegada a una superexplanada en la que está
Ponferrada que se ve a lo lejos… #mecagoenlaleche, hasta allá tengo que ir pa
tomarme las garimbas, pienso.
Después de relajarme, agradecer las
preocupaciones de los que pasan y me ven allí sentado y tomarme 3 pastillas de
sales de las de chupar pero masticando (era lo único que llevaba), continuo, ya
mucho mejor, queda bastante de subida pero no tan empinada, que es lo que me
fastidia a mi, y además va teniendo zonas de descanso donde reacomodar os
cadrís… llego a las antenas, está allí el 4º avituallamiento, me siento con mi
bebida y mi comida apoyado en el caseto de las antenas y recupero sin prisa…
Cuando me levanto veo que así es, coloco los
bastones en modo bajada y fiesta…. Crestear los Aquilianos no es lo de Ancares
pero mola mucho también, ahora es cuando paso yo a gente, según se me va
acomodando la jalamia en el “estógamo” voy bajando, e incluso subiendo los
repechos de los picos mejor. En la bajada del penúltimo vuelvo a conectar con
Adolfo, subimos el último y más feo juntos, por un cortafuegos reempinao, que
el que lo hizo no quedó a gusto y supongo que se mató con la máquina que lo
hizo monte abajo. Llegamos arriba y está el 5º avituallamiento, no como nada, tengo la panza llena aun, sólo
bebo y oigo que no se a qué hora indecente pasó Arca por allí, un poco de
respeto coño, que duerma una siesta por el camino o algo… jajaja.
Se acabo lo duro, ahora quedan 20 km de bajada, con lo que
no es muy dura, excepto los primeros 500 metros después de este último pico que si
tiran suicida hacia abajo, llegamos a un llano entre pinos jóvenes con una
corredoira invadida por césped prácticamente, lo que se agradece la leche a
estas alturas, #pajorobarla pasamos en breve a otra, pista ya, dura como su
p... ...e y sin vegetación que nos de sombra, y que sólo le faltaba ser
empinada… pero bueno, al final se hace güena y al rato empezamos a entrar de
nuevo en zonas estrechas y con vegetación.
Antes de llegar al Avituallamiento de Ferradillo,
tenemos una bajada zigzagueante entre robles principalmente, de las que te
hacen sentir que vas más rápido que… que, que, que… Dios que buenos esos casi
dos km y encima al llegar a l abrevadero número no sé que ya, tenemos cocacola
y agua fresquísimas, hasta te rellenan las botellas con el agua de la fuente
para que te duches literalmente con ella, que más se puede pedir?…. Pues que
las cervezas que tenían allí fueran Estrella, no San Miguel, leches… y encima
era l oque menos fresco estaba... meo de gato, más, menos.
Desde aquí el desnivel que descendemos ya es
menor, pensaba que además sería feísimo por lo que me contaban pero tampoco
tuvo queja, parábamos en todos los sitios y canalizaciones de agua a
refrescarnos y llegando a Ponferrada nos metieron por la zona del río, trozos
de zonas que inunda en crecidas que volvieron a llevarnos a lo que fueron
lugares muy bonitos durante toda la carrera. Esto antes de entrar en la zona
ajardinada fluvial ya en la propia Ponferrada, que recorrimos hasta debajo del
castillo, al que ascendimos para tomar los últimos 500 metros hasta la
meta.
Resumiendo un día estupendo, compañía
magnífica, empanada de meta exquisita, cervezas de la furgo impagables y nueve
horas y media casi, de un recorrido recomendabilísimo, sobre todo para quien
quiera probar su primera ultra y tener muchas papeletas de acabar bien y
contento.
Luis nos ha acompañado su crónica con un acceso a un plano con los videos que grabo durante la prueba.
Muchas gracias nuevamente.
viernes, 5 de junio de 2015
CASting en la montaña con BLAS
CASting en la montaña con
BLAS
BLAS
Me gustaria poder hacer una presentacion como dios manda para este "personaje".
Alegria, compañerismo, organizacion de eventos...
Pero creo que todo se resume en que es más facil tropezarse con Blas que con una piedra en la montaña
1 – NOMBRE: Blas, dicen que “O Corzo” pero todo mentira.
2 – FECHA DE NACIMIENTO: ni me acordo , creo que o
09/02/1962… como dirian as rapazas eso non se di.
3 – PROFESIÓN: Enfermeiro , ademais técnico
superior en prevención de Riscos Laborais…pero o meu realmente e a enfermería.
4 – UNA COMIDA: Todas , pero eu creo que uns calamares da ria fritos da ria ou una boa
lubina ao forno. Poucas cusas non me gostan.
5 – UNA BEBIDA: Auga , despois una boa Estrella e o viño sempre que sea bo.
6 - ¿DESDE CUANDO EN LA MONTAÑA?: Pois montaña de verdade dende fai 13 anos. Abntes gostabame camiñar polo monte ou por outros
sitios, pero todo ven de empezar a facer senderismo co meu clube de montaña de
sempre , O Carroucho . Recordo a miña primeira saida a Burbia quedei
flipado e sigo flipando cada paso que dou pola montaña.
7 - ¿PORQUE LA MONTAÑA?: Felicidade e libertade
8 - ¿QUE
TE GUSTA HACER EN LA MONTAÑA?: Todo o que implique
actividade, escalar non e o que mais polo tempos de espera , o demais valeme
todo , pero camiñar e ascender picos e o que em enche. O hielo tamben me gosta.
9 - ¿CUAL HA SIDO TU MAYOR LOGRO EN LA
MONTAÑA?: Ascender o Montblanc sin utilizar ningún
remonte nun soi dia , 17 horas en
total…. Cando vin a cima esco0menceia chorar e creo que ainde estiven
chorande ledici 5 minutos mentras falaba con Rakel… adeis o
dia metereoloxicament falando foi tan bo
que nos dimos o luxo de estar mais de
media hora na cima…….
En
carreiras facer a Travesera e terminala, sin duda para min a carreira de montaña
mais dura dun soio dia.
10 – UN LUGAR DONDE NO TE CANSAS DE IR: a montaña con amigos. Si te refires a zona montañosa para min Pirineos e Alpes son o paraiso. Pero O Courel tenme namorado
cos seus bosques e Picos polo abrupto que e.
11 – UN LUGAR DONDE NO VOLVERIAS: Ningun , voveria a todolos sitios , cada momento e diferente ainda que o
sitio sexa o mesmo.
12 – UN LUGAR DONDE TE GUSTARÍA IR:
Subir o Cervino e un dos meus retos.
Gostariame ir a calqueira sitio do mundo , soio necesito ter a sensación de
seguridade, non me gostan os sitios onde
os meus movementos estén limitados por motivos de seguridade ou pola dependecia de ir nunha
viaxe organizada, eso non poderia soportalo.
13 – ALGO QUE SIEMPRE LLEVAS AL MONTE: Gañas de pasalo ben, frontal , manta de supervivencia e uns esparadrapos.
14 – ALGO QUE NUNCA LLEVAS AL MONTE: Auriculares
15 – UNA PRUEBA EN LA QUE TE GUSTARÍA
TOMAR PARTE:
16 – UN RETO:
Non son de retos sinon de dia a dia, eso si cando intento algo si que
quero terminalo e consegilo. Son moi tenaz.
Poder voltar a correr, o cal agora e
mais que difícil debido a miña lesión.
17 – ¿QUE SUBIRIAS AL K2 PARA
CELEBRARLO?
Non subiría nunca ao K2 , non me gusta o himalayismo
e todo o que supon , prefiro picos hasta 5.000 m. onde podese facer una ascenso
directo sin ter que estar montando campamentos base. Para min a montaña ten que
ser o mais sinxela posible.
18 – RECOMIENDALE A ALGUIEN LA MONTAÑA:
Os que a
conocen pensó que non necesitan consellos . Os que no a coñocen e que vaian a por
ela pouco a pouco , que escomecen con unha montaña faciel , disfrutona e con bo tempo, a montaña e un lugar para
disfrutar e contemplar como cada un
quera , uns correndo outros simplemente mirandoa. Pero eso si que a deixen
millor do que atoparon.
19 - ¿PORQUE O PORQUE NO EL CAS?
O CAS e meu club de atletismo, e meus amigos das carreiras de montaña , pero creo que ,mentras
exista O Carroucho en el estén certas persoas as que eu debolle todo o meu amor
pola montaña , seguirei federándome con eles , non facelo seria una traicion a
min mesmo.
Eu sei que
tamben asi me queredes no CAS ( ou eso espero eu).
Por certo
para min o Cas e una gran familia, e sa sabedes que a familia ten cousas boas e
malas. En serio a capacidade de agluinar que ten o Cas e excepcional.
20 – CUENTANOS LO QUE QUIERAS.
Pois que con esto de que todo o mundo quere ir a
montaña e quere empezar polo mais difícil eu dirialles que a montaña e como
escomenzar a camiñar , temos que ir paso a paso , non vale chegar e apuntarse a
traveseira…… aprender a sentila , coñocela e amala e o obxetivo e cando non o
podas facer de una maneira faino de outra, e o primeiro principio cando un vai
a una montaña e saber como e , os perigos que ten e levar un mapa, como minimo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)